از بس خوابیدم خسته شدم!

می خوام چشامو باز کنم اما انگار مژه هام بدجوری تو هم فرو رفتن و به این آسونی ها از هم جدا نمی شن...

از خواب که پا می شم همه ی استخونام درد می کنن. با خودم می گم : یه خورده دیگه می خوابم شاید این خستگی از تنم در بره!

اما هر چی بیشتر می خوابم بدنم کوفته تر و خسته تر می شه...

به زور خودمو از تخت می کشونم پایین و می رم سمت حموم که دوش بگیرم. به اون سمت که می ری همیشه یه کاغذ پوسیده و رنگ پریده رو دیوار خود نمایی می کنه :

هم خوابگاهی عزیز! لطفا نظافت را رعایت فرمایید... با سپاس!

از ظاهرش پیداست دسته کم سه چهار سال پیش اینجا چسبوندنش و به همین خاطر به سختی می شه نوشته هاشو خوند...

دوش می گیرم و بر می گردم اتاق . یادم می افته که شامپو رو تو حموم جا گذاشتم . تو راه به دیوار که نگاه می کنم می بینم اون کاغذ پوسیده رو کندن و جاش یه کاغذ دیگه چسبوندن :

برای جلوگیری از نثار... به بستگان خود موارد زیر را رعایت کنید :

از ریختن ..م خود در اطراف روشویی خودداری کنید...

و ...

با خودم می گم گویا اون نوشته ی کهنه و فرسوده دیگه اثر بازدارندگی خودشو از دست داده...

گویا رامینیان امروز...

دره حموم رو که باز می کنم می بینم پوسته ی خالی شامپو یه گوشه افتاده! باورم نمی شه فقط در عرض چند دقیقه...(یادم میاد که تو رامین خیلی چیزای بدتر از این دیدم که چنین موردی دربرابرشون چیزی نیست!)

با خودم می گم شاید بهتره این گزینه رو هم به گزینه های روی کاغذ جدید اضافه کنم !

این کارو نمی کنم چون می دونم زمانی که نوشته های روی اون کاغذ هنوز درخشندگی خودشون رو از دست نداده بودن ، رامین خیلی بهتر از امروز بود...