هر چند لحضه یک بار نگاهی به جزوه می ندازه، به سمت تخته سیاه بر می گرده و چیزهایی رو که خونده اونجا می نویسه. پس از نوشتن، دوباره نگاهی به تخته سیاه می ندازه و اون چه رو که نوشته با صدای بلند می خونه. گاهی هم برای اینکه زحمت جابه جایی در این مسیر رو به خودش نده، رو به روی جزوه می شینه، دستش رو جلوی پیشونیش می گیره و جوری که به گمان خودش ما نمی بینیمش از جزوه رو خونی می کنه!

گاهی هم به خودش زحمت می ده و جمله های جزوه رو کمی تفسیر می کنه یا واژگان رو جایگزین می کنه اما این تفسیرها نمی تونن از یه جمله بلندتر بشن و گهگاهی ناچاره میان همین تفسیرها نگاهی به جزوه بندازه تا برخی واژگان رو که چند لحظه پیش خونده و حالا فراموش کرده به یاد بیاره!

این رفتارش منو یاد اون استادی می ندازه که پس از اینکه یادش اومد جزوشو خونه جا گذاشته، کلاس درسو تعطیل کرد!
یادمه نخستین جلسه ی درسش تنها و تنها به آشنایی با دانشجویان گذشت!

هرچند گاهی تو کلاس قدم می زد ولی نگاهش بیشتر به سمت خواهران بود و گهگاهی که ما تیکه می نداختیم، نگاهکی سرد هم به ما می نداخت! نام هر کدوم از خانم ها( خواهران) رو که می خوند تا ایشون ریشه ی خودش، نام و نام خانوادگیشو رو نمی کرد دس بردار نبود! گاهی از این هم جلوتر می رفت تا اونجایی که تلاش می کرد با طرف یه رابطه ی خویشاوندی یا دوستی پیدا کنه!

گاهی جو کلاس اون چنان صمیمی می شه و استاد چنان گرم صحبت با خواهرانه که فراموش می کنه موجودات مذکری هم تو این کلاس هستن که نیاز به توجه دارن!!! برخی از آقایون(برادران) هم که بدجور شاکی می شن، تیکه هایی بهش می ندازن که ضایع شدن استاد جلوی خواهران همان و پکیدن برادران از خنده همان!
درسی که ایشون آموزگارشه عملی به حساب می یاد. اما تا به حال ما حتی یک بار هم چشممون رنگ آزمایشگاه رو ندیده! خود استاد نبود امکانات آزمایشگاهی رو دلیل این کارش می دونه اما یکی از بچه ها می گفت از استاد دیگه ای خواسته روش و مواد یکی از آزمایش های خیلی ساده رو بهش نشون بده!!!

اين درس در سه سکشن جداگانه ارائه شده ولی استاد هر هفته این سه سکشن رو در یک کلاس تئوری برگزار می کنه تا اینجوری از هدر رفتن وقت خودش و ما جلوگیری کرده باشه و هیچ کسی هم نیست که بپرسه اگه ایشون واسه برگزاری سه جلسه ی دو ساعته پول می گیره، چرا تنها یک کلاس تئوری دو ساعته برگزار می شه؟!
با خودم گفتم بیام این پیامو بنویسم و ...! ولی آخرش به این نتیجه رسیدم که اون یه استاده، یه استاداي رامینی از نوع سرويسيش! من هم یک دانشجوام، یک دانشجوی رامینی! گویا رامین باید همه چیزش به هم بیاد! و تا هنگامی که همه چیزش به هم می یاد، همینجوری که هست می مونه!